Piwniczka kolekcjonera #1 – Kolekcjonowanie gier to zbieractwo, czy coś więcej?

Graczem jestem, odkąd tylko sięgam pamięcią. Na początku lat dziewięćdziesiątych, gdy byłem małym brzdącem – tata przyniósł wielki szary karton. W nim znajdowało się ówczesne cudo techniki – komputer klasy PC z niesamowitym procesorem 8086 i całymi 32 kilobajtami pamięci. Wyposażony w żółto-czarny monitor i coś, przed czym klękało całe osiedle – aż dwa napędy dyskietek 5,25″. Dziś wszystkie wymienione wyżej terminy nikomu nic nie mówią, bo współcześni użytkownicy nawet nie wiedzą co to dyskietka i do czego ona służy.

Na wspomnianym komputerze graliśmy w Prince of Persia, Contrę, Diggera czy Grand Prix Circuit, czyli wyścigi Formuły 1 (od tej gry wzięła się moja pasja właśnie do tego sportu). Chwilę potem w domu zagościło Atari 2600 Junior z całą jedną grą – Star Trek.

Od tego nie było już odwrotu!

Wraz z kolejnymi latami moje zainteresowanie informatyką i komputerami rosło, ale najwięcej czasu i energii skupiałem właśnie wokół gier. Gdy któregoś razu zapytany zostałem, dlaczego właściwie gry, a nie cokolwiek innego – odpowiedź była prosta – nie chodziło w tym tylko o marnotrawstwo czasu przesiadywania przed ekranem i tępego wciskania klawiszy. Owszem, uwielbiałem niszczyć wrogów, rozstrzeliwując ich na najróżniejsze pomysły, zdobywać podia w różnorakich wyścigach, czy budować i niszczyć całe cywilizacje. To nie zmieniło się po dziś dzień. Jednak gry oferują dla mnie znacznie więcej. Z jednej strony – czysto rozrywkowej – to wspaniała możliwość zanurzenia się w wykreowanym świecie, możliwość wpływania na niego swoimi decyzjami, przeżywanie losów bohaterów albo i całych światów.

Z drugiej – gry są dla mnie takim samym nośnikiem kultury jak książka, filmy czy muzyka, a często łączą w sobie wszystko na raz. Jak w każdej formie rozrywki, tak i tutaj mamy do czynienia z dziełami wybitnymi, które przechodzą do kanonu rozrywki, a wręcz przebijają się do masowej świadomości (w Polsce będzie to chociażby Wiedźmin, Diablo czy seria Call of Duty), jak również totalnym – cóż – szajsem. Niezależnie od ich poziomu są prawdziwą skarbnicą wiedzy i ciekawostek. Wszak, za tym produktem stał jakiś człowiek lub (co bardziej prawdopodobne w obecnych czasach) cały sztab ludzi. Każdy z nich miał jakąś wizję, marzenia, przesłanie, które chciał pokazać światu. Każda z tych gier to hektolitry potu, dziesiątki lub setki nieprzespanych godzin, a nie rzadko również i łzy. Skąd to wiem? Miałem przyjemność pracować przy sześciu grach i tajniki tej pracy niedługo wam zdradzę.

Kurzołapki czy coś więcej?

Mając w domu 11 konsol i ponad 200 pudełek z grami – czuję się nienasycony. Logistycznie rzecz biorąc – jest pewien kłopot z magazynowaniem tego. Teraz jeszcze mieści mi się to w dedykowanym pomieszczeniu, w piwnicy domu. Co będzie za kilka lat, gdy skompletuję dokładnie to, co chcę? Tego nie wiem.

Czemu więc w dobie cyfrowej dystrybucji pozostaje przy czymś tak archaicznym? Z kilku względów. Po pierwsze – uwielbiam emocje rozpakowywania gry. To trochę jak czytanie książek papierowych, a na czytniku ebooków. Niby to samo, ale jednak szelest papieru potrafi przyprawić o ciarki. Podobnie z grami. Piękne, limitowane wydanie gry z fizycznymi dodatkami potrafi sprawić tyle samo radości, co niezły prezent. Po drugie – cyfrowa dystrybucja ma to do siebie, że jest… ulotna. To trochę jak z Netlixem, którego oferta przecież regularnie się zmienia – dziś gra cyfrowo jest dostępna, a jutro jej nie będzie. W przypadku fizycznego wydania nie mam z tym kłopotu – do gry mogę wrócić w naprawdę każdym momencie.

Po trzecie i najbardziej nieoczywiste – to także inwestycja. Zauważyłem, że ten temat jest niczym temat tabu także wśród wyspecjalizowanych grup zrzeszających kolekcjonerów. Każdy z nich chowa się za wzniosłymi celami. I ja to doskonale rozumiem! Jednak nie ma też co ukrywać, że najrzadsze lub najlepiej zachowane egzemplarze gry potrafią z czasem bardzo mocno zyskać w cenie. Nie jest to inwestycja szybkiego zwrotu – trzeba tutaj liczyć raczej w latach lub nawet -nastu latach, ale się da 🙂

Te gry to prawdziwa podróż w czasie

Dziś szalenie mi szkoda, że swojej kolekcji nie powiększałem lata temu, gdy przez moje ręce przewijały się prawdziwe perełki. Cóż, z zainteresowaniami jest trochę jak z miłością – na wszystko musi przyjść czas. Dziś moim celem jest zbudowanie kompletnej kolekcji gier dla PlayStation Vita oraz rodziny Xbox (Xbox Classic, Xbox 360 oraz Xbox One). To i tak grubo ponad 4000 gier! Czy mi się to uda? Nie wiem, ale nie ma to większego znaczenia. Budowanie kolekcji to nie tylko przyjemność z dostawienia kolejnego pudełka. To przyjemność spotkania poprzednich posiadaczy tych gier, którzy często są równie zafascynowani grami, jak ja. Tu też jest ukryta historia! To także budowanie czegoś większego – część gier kupuje, gdy świeżo trafiają na rynek i pachną jeszcze nowością. Część gier dostaje od starych znajomych, znajomych znajomych albo zupełnie obcych ludzi. Zdobycie niektórych jest banalnie proste, a jeszcze inne są tak rzadkie, że zdobycie ich graniczy z cudem.

Chciałbym tym cyklem pokazać ci tytuły, które może i są oczywiste, ale które kryją w sobie fascynujące historie, są na swój sposób ciekawe, wyróżniające się lub do których mam wyjątkowy sentyment. Zapraszam cię więc do swojej piwniczki!

FacebookXPinterestLinkedInEmail